turuncuayisigi

 Annenin çocuğuna bir şeyler anlatması için kelimelere gerek yok.Öyle ki gözler genelde “sus,yapma” sözcüklerinin sessiz tabiridir. Misal güne gidilir.Ev sahibi pastalar,börekler,çörekler,tatlılar yapmıştır.Çocuk hepsinden patlayıncaya kadar yer,ikinci tabağı ister.Anne”İsteme ayıp hiç pasta görmedin mi?”Tabak biter,anne gözlerle konuşmaya devam eder.”Eve gidelim ben sana gösteririm.Görmemiş gibi yedin.Seni gören de hiç pasta yapmıyorum zanneder.En güzellerini yapıyorum,beğenip yemiyorsun.El yapınca kıymete biniyor.” Ev sahibi sorar: -Çay ister misin yavrum? - İçmez teyzesi. “İçerim” der çocuk.O an anne öyle bir bakış fırlatır ki havada terlikler uçuştuğunu sanır yavrucağız.” IIII içmesem mi acaba? Çay da güzel olmuş.” cümlesi geçer aklından. Bu olayın eve misafir gelen versiyonu var. Çocuk sohbete kendini kaptırmış sanki kendini ilgilendiren bir şey var gibi koltuğa yayılmış bacak bacak üstüne atmış pür dikkat teyzeleri dinlerken anneyle göz göze gelir ve anne mesajı...

                                                                                                   Büyüklerimiz bizim zamanımızda                                                                                                  şöyleydi,bunlar vardı dediklerinde                                                                     ...